De artistieke praktijk van Elle van Baaren omvat sculptuur, installatie en performance. Haar doel is om georganiseerde chaos te creëren door elementen van wanorde te romantiseren.

Door middel van ironie probeer zij culturele normen te ondermijnen waarbij zij sociale veronderstellingen als uitgangspunt neemt. Haar werk onderzoekt het samen komen van tegenstellingen bijvoorbeeld  liefde en haat of leven en dood. Van Baaren’s focus ligt daarbij vooral op de overlappende grijze gebieden tussen dit soort polariteiten. Haar werk kenmerkt zich door een rauwe visuele kwaliteit die ontstaat uit het loslaten van controle. Hierdoor worden procesmatige onvolkomenheden mogelijk.

Aske Hvitveds werk roept bij de kijker de vraag op: hoe denk je als je verdiept bent in het zien van een schilderij? En hoe kunnen conventies over dit denken doorbroken worden door de ervaring zelf?

Om dit te bereiken onderzoekt de schilder Aske Hvitved het in scène zetten van verschillende lagen van tradities. Hij combineert een humoristische ondertoon met reflecties op de menselijke conditie. Naast de feitelijke materie maakt hij gebruik van verschillende representaties van materialen. Er worden bijvoorbeeld cartoon- en animatietechnieken gebruikt, waarbij de hint van bijvoorbeeld een bot de dood kan oproepen. Deze artistieke middelen beperken de schilderijen echter niet tot een specifiek thema. Zijn werk kruist meerdere referenties, waaronder oude Vlaamse schildertradities en hij bevraagt het gebruik van materiaal zoals bijvoorbeeld de combinatie spaanplaat met fragmenten van laminaatvloeren. 

Voor David Kloosterboer is twijfel een belangrijk deel van zijn levenshouding:  “Ik heb er veel baat bij. Het op een naïeve manier niet weten is het begin van het grootste deel van mijn werk. Deze naïviteit verandert en voedt mijn maakproces. Stap voor stap krijgt het werk zo betekenis. Terwijl ik het beeld observeer, kijk ik of ik het kan plaatsen in een reeks werken of dat het kan reageren met een ander  werk. Ik denk hierbij aan de vragen die ik heb en de twijfels die opduiken tijdens het maken. Elke beslissing vraagt om een reactie waarbij ik probeer open te staan voor de balans en nuance van het beeld.’’

Max Onink: ‘’Als je naar kunst kijkt, zou je dan verwachten dat het met je mee naar bed gaat? Mijn werk is afgestemd op de ruimte waarin het zich manifesteert; de lay-out en de materialen zijn van deze ruimte afgeleid. Ik bewerk de ruimte door objecten of elementen toe te voegen, zodat je eerst het gevoel krijgt dat je in een bekende situatie terechtkomt, om je vervolgens bij een tweede blik te laten twijfelen. Mijn werk doet je afvragen wat je waarneemt. Het gaat over kwetsbare onderwerpen en ongemakkelijke gevoelens, waarbij zaken aan de orde komen die misschien te dichtbij zijn voor comfort of ongepast zijn voor de setting. Ik zou willen dat mijn werk in jouw leven zou zijn, dat je het in je huis zou laten. Je verbeeldt het je niet; dit werk is voor jou gemaakt. Ik beloof je dat het je goed zal behandelen”.